Afscheid van mijn rosse haren.

Aan mijn lieve rosse haren,

Rossie.

Ik weet niet waar te beginnen.

Maar ik ben er klaar voor.

Er is een tijd van komen en gaan.
En dat is nu.

Jij was de intensiteit in mijn leven toen ik kleurloos was, jij was de warmte, jij was  de sprankel die ik miste. Ik heb je altijd goed verzorgd, al was je beschadigd. Ten dode opgeschreven.

Ik heb je erdoor getrokken, omdat ik wist dat ik zonder jou maar gewoon blond was.

We hebben mooie tijden beleefd.

Ik heb voor je gevochten toen je het allemaal niet meer zag zitten en verzwakte, toen je stug en droog was.

Ik heb je verzorgd, gevoed, we hebben samen gevochten tot aan je laatste snik.
Uren, dagen, heb ik me bekommerd om jou. Ik stond als een rots voor jou, toen de wereld het niet snapte. Mensen hadden moeite het te aanvaarden maar ik omarmde je. Jij was de kleur in mijn leven, mijn zonnetje. Alle tinten van jou zijn zo mooi. Zo warm. Je straalde!
Ik had alles waar ik van droomde. Ik had rosse haren. We waren éindelijk samen. Onafscheidelijk. Mensen maakte zelfs grapjes over ons.

Als kind droomde ik van jou, ik zag je voor me, op mijn hoofd, en ik wist: dit is wat ik later zal worden: ros. Ik kon het zelfs ruiken, het rook als meiklokjes die in bloei staan, met een vleugje frisse appelsien. Telkens ik een boekje opensloeg en ik je nietsvermoedend plotseling zag opduiken, droomde ik weg. Ik knipte de foto’s uit en maakte collages. Ik kaderde het in en zette het naast mijn bed, het was mijn Bijbel. Voor het slapengaan knipoogde ik nog één keer met een gelukzalige blik, in de hoop dat ik zou dromen over jou. Over ons.  Wij twee, één. 

Niet zo lang geleden, op een onbewaakt moment, ik was op weg naar de bakker, luisterde ik naar het nummer ‘is dit nu later’. Ik vroeg me af, is dit nu later? Als dit later is, dan moet ik kiezen. Ik gokte dat het later was. Het is tijd om te kiezen, en ik koos.

Ik waagde het erop, ik durfde in het ondiepe te springen. Maar ik was bang, ik was bang dat het niet zo zou zijn zoals in mijn dromen. Zo hard had ik ernaar verlangd, dat mijn verwachtingen zo hoog gespannen waren.  Maar ik deed het. Het was fantastisch. Ik keek naar mezelf in de spiegel, en ik zag m’n ogen vastberaden maar twijfelend zoeken naar m’n haren, en toen deze elkaar ontmoette, was ik compleet. Het was zoals in mijn dromen.

Maar niet zo lang geleden, herinnerde ik me aan mijn blonde haren.
Ik mag mezelf niet verloochenen,  ik ben geen rosse, ik zal het nooit zijn en ik ben het nooit geweest.

Ik kan je niet voor altijd houden. Ik wist dat deze dag ooit zou komen, dat ik je moest wegspoelen uit mijn schubben, mijn wortels, mijn leven.

Misschien komt er een dag dat we elkaar weer zien.

Mijn blonde haren eisen zijn plaats terug in, en ik moet dat aanvaarden.

Lieve Rosse,

Kus

Véronique, de blonde 

Another Maurice spotted

He could be my male model! 

 Thank you, David! 

#Maurice