raisons d' être, huizen en honden in de weer is.
Boeien.
En dan... uiteindelijk toch groot worden. Met Pachelbel canon in D op de achtergrond.
Zo zegt men, zet Pachelbel alles op een rijtje. In de alfa toestand ben je op ontspannen wijze alert. Alfa verzoent zich niet met angst of agressie. Pachelbel dus.
Je vriendin belt je op 'vanavond nog eens een ferm stappeke zetten'? 'Neen ik heb last van migraine.
Ik ben een kutkop, kotskop. Duizelig word ik van zoveel stil en luid gekeuvel, lelijke brillantille en te hard geknelde panty's rond een zweterig achterwerk, te diepe decolletés en vrijdagavond gekeuvel.'
Was het maar een uitvlucht om de ene knapperd die je wekelijks in je stamcafé tegenkomt niet tegen het lijf te lopen want je hebt hem net een gênant mailtje gestuurd met de vraag of hij jouw date wil zijn op de verjaardsdrink van een onbekende. Maar dat is het niet. Stilaan met het bereiken van een kwarteeuw komen die vieze kleine defaults zoals aften, zweetoksels, hormonenkraters van ongewenste geïnfecteerde poriën, je haar korter en korter en korter en korter knippen, vrienden worden een uitgeroeide zeldzame soort. Het hier bij houden is naïef, want je wordt ook net iets dikker, je stofwisseling gaat trager en je testosteron neemt af. Gelukkig ben ik altijd verward geweest met een jongentje waardoor ik een overschot aan testosteron overhoud. lucky me.
Behalve dan die halve baardgroei. Je begint je zorgen te maken over de gordijnen die je nog moet kiezen, uit welke boekhouder je het meest voordeel haalt en waar je jezelf bent kwijtgeraakt. Als je jouw veroverlijstjes van de Aa-cup periode, toen je je nog schaamde voor je beginnende borstjes, bovenhaalt, pink je traantjes weg.
Zo weinig. Had ik maar meer watten in m'n bh gestoken destijds.
Wat was ik naïef. Soms lijkt het alof ik teruggegaan ben naar de fase voor mijn adolescentie, gordijnen kiezen maakt me bang, ik kijk elke avond onder m'n bed of daar stiekem geen toevallig spook passeert, de kasten doe ik angstig dicht en mijn schaduw naai ik vast aan m'n voeten zodat ze me zeker geen bezoekje komen brengen in m'n dromen.
En toch... zie ik 's morgens uiteindelijk dat die schaduw niet wegloopt en spoken niets zoeken onder mijn bed. Dat ik de krant klaarleg en me zorgen maak over de kassafiles in de Delhaize.
Want ik ben verliefd, zo stapelzot verliefd. Niet op mijn veroverlijstje, niet op Matt Damon aan de muur, niet op de ballerina in m'n doosje, niet op de jongen van het stamcafé, ook niet meer op Louboutins of Manolo's.
Maar op ..
een zetel. Een zetel voor twee.
Of toch, 1,5.. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten